Skup, sprzedaż oraz
wymiana złota i
srebra w Warszawie

W naszej firmie możesz wymienić starą nieużywaną biżuterię na nowe sztabki inwestycyjne, które są znakomitą formą lokowania kapitału, wolną od dewaluacji oraz podatku Belki od zysków kapitałowych. Sztabki złota lub monety inwestycyjne są najłatwiej zbywalnym towarem w każdym miejscu na świecie. W naszej specjalnej ofercie już za 57,0g złomu próby 585, otrzymają Państwo nową, nieużywana sztabkę lokacyjną o masie jednej uncji 1ozt tj. 31,1g, wykonaną ze złota najwyższej próby 999,9 z certyfikacją LBMA. Warunkiem wymiany barterowej jest przekazanie tzw."grubego złomu", czyli obrączek, pierścionków, kolczyków, zawieszek oraz grubszych łańcuszków i bransoletek wykonanych z pełnego profilu. Złom jubilerski składający się z cienkich łańcuszków i bransoletek o masie jednostkowej poniżej 3g oraz tzw. biżuteria dmuchana wykonana z półotwartych profili będą rozliczane jako 97% swojej masy, z racji dużych ubytków masy w procesie rafinacji.

Większość biżuterii znajdującej się w posiadaniu naszych Klientów, szczególnie tej która została kupiona na rodzimym rynku, posiada państwowe znaki probiercze. Wystarczy więc przy pomocy lupy z 10 x krotnym powiększeniem porównać wizerunek umieszczony na wyrobie jubilerskim z poniższą tabelą, żeby stwierdzić w jakiej próbie złota została wykonana nasza biżuteria.

Trochę inaczej wygląda sytuacja z wyrobami jubilerskimi pochodzącymi z innych krajów, szczególnie tych które nie posiadają jednego państwowego organu kontroli obrotu złotem, odpowiednika naszego Urzędu Probierczego. W takich przypadkach za próbę biżuterii odpowiada producent, umieszczając na swoich produktach indywidualną cechę tzw. imiennik po której możemy go zidentyfikować oraz numerator lub oznaczenie w wartościach karatowych. Nie zawsze jest to jednak zgodne z prawdą i daje szerokie pole działania dla różnego rodzaju fałszerzy i oszustów. Oznaczenie wyrobu jubilerskiego numeratorem 585, sugeruje iż stop złota użytego do produkcji biżuterii miał zawartość 58,5% czystego złota. Pozostałe 41,5% stopu to domieszki innych metali przeważanie srebra, miedzi, palladu lub niklu, mające na celu utwardzenie stopu złota, bądź nadanie mu odpowiedniego koloru od czerwonego, różowego, różnych odcieni żółtego czy wręcz białego. Próba złota 585 odpowiada również 14K w alternatywnej skali tzw. karatowej 24 stopniowej, dzisiaj coraz rzadziej stosowanej ze względu na małą dokładność w określeniu ostatecznej próby złota. W skali tej czyste złoto tzw. fine złota próby 999,9 odpowiada 24 karatom, a próba 750 to 18K. Ciekawostka historyczną jest fakt iż system karatowy był stosowany tylko i wyłącznie do oznaczania prób stopów złota, nigdy zaś srebra.

Sprawdzenie próby złota należy powierzyć doświadczonym specjalistom z firm zajmujących się skupem złota, lub udać się do najbliższego Urzędu Probierczego. Odradzamy określanie próby metalu szlachetnego na własną rękę, ponieważ różnorodność sposobów fałszerstw złota jest tak duża, że nie dysponując odpowiednim sprzętem analitycznym oraz fachową wiedzą i doświadczeniem, łatwo jest dać się naciągnąć oszustom. Szczególną uwagę należy zwrócić na wyroby jubilerskie oferowane „okazjonalnie” po atrakcyjnych cenach na parkingach sklepów, bazarach, dworcach itp. Powinniśmy kierować się zdrowym rozsądkiem oraz złotą zasadą, że na rynku złota nie ma okazji. Nawet wizerunki podobne do państwowych cech probierczych nie gwarantują nam autentyczności złotej biżuterii, ponieważ zdarzają się również fałszerstwa tych znaków probierczych. Znacznie częściej jednak fałszywki oznakowane są zwykłymi numeratorami np. 585 lub 750, lub skalą karatową 14K lub 18K,  mającą sugerować zawartość procentową złota w stopie odpowiadającą popularnej trzeciej lub drugiej próbie złota. Metod identyfikacji złota jest kilka, podstawowa z nich polega na reakcji biżuterii z cieczami probierczymi na kamieniu probierczym, oraz materiał porównawczy w postaci iglic probierczych. Dla doświadczonego eksperta dodatkowymi narzędziami pomagającymi w identyfikacji są skrobak jubilerski oraz magnes neodymowy. Nic jednak nie zastąpi praktycznego doświadczenia nabywanego latami, poprzez palpacyjne wyczucie ciężaru właściwego wyrobów jubilerskich wykonanych ze złota. W dzisiejszych czasach nieoceniona staje się technologia analityczna oparta na spektrometrii XRF, pomagająca rozwiać wątpliwości w trudnych przypadkach zaawansowanych fałszerstw złotej biżuterii.

Jeszcze inny system miar próby złota stosowany był w Carskiej Rosji, funkcjonował tam system „zołotnikowy”, niezwykle istotny przy określaniu autentyczności wyrobów jubilerskich z tamtego okresu. Biżuteria słynnej jubilerskiej rodziny Fabergé sygnowana jest właśnie oryginalną, starą próbą złota i srebra, w odróżnieniu od współczesnych imitacji. „Zołotnik” w odróżnieniu od „Karat” był oznaczeniem stopu zarówno złota jak i srebra, gdzie 96 „zołotników” odpowiada czystemu kruszcowi. Tak więc popularne 56 „zołotników” to odpowiednik dzisiejszej próby 583, natomiast 72 „zołotniki” to próba 750 lub 18-karatów. W odniesieniu do srebra na terenach rosyjskich od 1798 roku uznano próbę 84 zołotników (czyli srebro próby 875) jako minimalny standard dla wyrobów srebrnych. Rzadziej i wyłącznie na wyrobach najwyższej klasy, można było spotkać próbę 88 zołotników (czyli srebro próby 915). Słynna firma Fabergé sygnowała swoje wyroby próbą 91 zołotników. Była to najwyższa z używanych prób srebra (próba 946).

Oddzielnym systemem miar był „łut” który odnosił się tylko srebra, określał jego masę jak również próbę stopu. Używano go w Europie od średniowiecza do końca XIX wieku. Stosowana przez kupców i mincerzy do określania wagi monet i stopu probierczego srebra. 1 „łut” odpowiadał 1/16 „grzywny”, w czasach, gdy srebro używane było do bicia monet, „grzywna” lub inaczej „marka” była podstawową jednostką masy. Na podstawie ordynacji menniczej z jednej „grzywny” (lub marki) srebra o określonej próbie, bito ustaloną liczbę monet. Czyste srebro odpowiadało 16 łutom, tak więc srebro 14-łutowe odpowiadało próbie 875. „Łut” zaczął tracić na znaczeniu w momencie kiedy systemy walutowe przestały opierać się na srebrze, przechodząc na parytet złota.

Najczęstszym przypadkiem fałszerstw biżuterii złotej jest tzw. „tombak” czyli stop miedzi ok. 80% i cynku, mający kolor podobny do złota, jest on jednak dużo lżejszy, z uwagi na dużo mniejszą gęstość, co dla niedoświadczonego badacza może być jednak trudno identyfikowalne. W takim przypadku najpewniejsze jest badanie standardową cieczą probierczą do próby 585, tzw. chlorkiem złota, który pozostawia trwały czarny ślad po kontakcie z powierzchnią „tombaku”. Wyroby jubilerskie wykonane z „tombaku” powinny być ocechowane przez Urząd Probierczy oznaczeniem „MET” stosowanym dla wyrobów z metali nieszlachetnych. Bardzo popularną imitacją białego złota jest stal szlachetna zwana również chirurgiczną lub jubilerską, oraz tytan i nikiel. Prawidłowa identyfikacja tych wyrobów jest trochę trudniejsza, ponieważ surowiec ten nie wchodzi w reakcję z cieczami probierczymi, mającymi za zadanie identyfikację prób złota. W przypadku stali nierdzewnej wyroby jubilerskie wykonane są w większości ze stali austenicznej 316L, która nie posiada właściwości ferromagnetycznych, czyli metoda sprawdzenia silnym magnesem odpada. Dla doświadczonego rzeczoznawcy identyfikacja nie nastręcza większych trudności, ponieważ stal jest wyczuwalnie dużo lżejsza i twardsza od złota, trudno ją zarysować. Przy próbie zarysowania stali skrobakiem jubilerskim wydaje ona odgłos zgrzytania, jak po szkle. Analizując natomiast biżuterię wykonaną z tytanu łatwo zauważyć niską gęstość tego materiału, który jest trzy razy lżejszy od złota w próbie 585.  Dodatkową cechą identyfikującą jest specyficzny szary kolor tytanu i brak połyskliwości charakterystycznej dla złota. Ponadto tytan jest bardzo twardy, trudno go przeciąć i zarysować. Wyroby jubilerskie wykonane ze stopu metali z dużą zawartością niklu, mające imitować białe złoto mają  stalowy kolor z dosyć dobra połyskliwością. Nikiel jest oczywiście dużo lżejszy od złota, jego gęstość to około 60% masy złota w stopie 585. Może być trudno identyfikowalny po gęstości szczególnie przy wyrobach o dużej masie jak grube łańcuchy lub bransolety. Ponadto wyroby wykonane z dużą zawartością niklu są stosunkowo miękkie i łatwo je zarysować przy pomocy stalowego skrobaka. Są dosyć trudne do identyfikacji tradycyjnymi metodami przy pomocy cieczy probierczych. Jednak w badaniu z dużą łatwością demaskuje je magnes neodymowy, który przyciąga biżuterię z dużą zawartością niklu, ze względu na jego właściwości ferromagnetyczne.